Soms wordt de kelk tot de bodem geledigd. Wie de houtmarkt de laatste 2 jaar een beetje volgt, zal dit spreekwoord beamen. Eerder berichtten we u al over het enorme overaanbod in het naaldhout ten gevolge van de plaag door de bastkever letterzetter. Urgente kappingen in aangetaste sparrenbossen brachten een enorme hoeveelheid hout op de markt. De prijzen van het andere naaldhout, maar zelfs ook van hoogwaardige populier, werden mee de dieperik in getrokken. Voorlopig is er jammer genoeg geen beterschap te melden.
De laatste maanden blijkt de fragiliteit van de houtmarkt nog uit een andere hoek: de COVID-19 crisis zorgde voor een stevige hapering in productieketens en een verminderde vraag naar hout. Het meest verontrustend blijkt echter de onmacht bij het stilvallen van de export. Wanneer de containers richting oosten geen afzet meer bieden, blijven mooie geoogste onderstammen langs de kant van de weg liggen.
De lokale verwerkende industrie lijkt niet meer ingesteld op deze volumes. We stellen vast hoe partijen zaaghout van beuk en Amerikaanse eik, soorten die ooit en masse lokaal verzaagd werden, nu belanden op een transportband richting automatische kliefmachine. Laat het duidelijk zijn dat we als bosbeheerders een ander beeld voor ogen hebben.
Onze dagelijkse inspanningen in bosontwikkeling zijn maar vol te houden zolang het product van die arbeid een faire prijs krijgt. Een robuuste lokale afzetmarkt, die hout voor een breed palet aan toepassingen nodig heeft, is daarin essentieel. Bedenk ook het toekomstige effect langs de aanbodzijde nu bosbeheerders terecht moeite doen om de soortenvariatie en weerbaarheid van bossen te verhogen.
Waar brengt ons dat als de huidige tendens zich zou voortzetten? Een krimpend aantal houtkopers dat zijn vraag beperkt tot bulkhoeveelheden van afgevlakte sortimenten. Tot slot nog een hardnekkig gerucht: naar het schijnt heeft China het idee zijn zelfvoorzienendheid op te krikken…
Recente sterfte van lork ten gevolge van letterzetter.
